ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Φωτογραφίες εξωφύλλου: Νίκος Παναγιωτόπουλος

Οι εκδόσεις Νεφέλη δημοσίευσαν σήμερα το συλλογικό έργο Η ελληνική φωτογραφία και η φωτογραφία στην Ελλάδα σε επιμέλεια του Ηρακλή Παπαϊωάννου, πολύτιμη προσθήκη στην πενιχρή ακόμα κριτική βιβλιογραφία γύρω από την Ελληνική φωτογραφία. Ακολουθεί η ανακοίνωση του εκδότη.

Μία από τις σταθερές της σύγχρονης εποχής που δύσκολα αμφισβητείται είναι η πανταχού παρουσία της εικόνας, φωτογραφικής ή άλλης, και η ισχυρή επίδρασή της στη διαμόρφωση αντιλήψεων και συμπεριφορών. Όμως, ενόσω ο εικονογραφημένος κόσμος γιγαντώνεται γύρω μας και μέσα μας, ο κριτικός διάλογος γι’ αυτόν παραμένει συγκριτικά καθηλωμένος, ειδικά στην ελληνική εκδοχή του. Έτσι ευνοούνται η απλούστευση και η σύγχυση, η άκριτη επιβολή της εμπορευματικής εικόνας, ο οπτικός αναλφαβητισμός. Είναι η φωτογραφία μια εικόνα που πρέπει κανείς να δημιουργεί και να καταναλώνει χωρίς να σκέφτεται και να συζητά γι’ αυτήν; Μπορεί να αγνοηθεί η ιστορία και η αισθητική που οπλίζουν τη δημιουργία της και ενορχηστρώνουν την υποδοχή της από το κοινό; Δημιουργείται τελικά η φωτογραφία μέσα σε ένα κοινωνικό και ιδεολογικό κενό;

Η ανθολογία αυτή επιχειρεί να σκιαγραφήσει το πλαίσιο λόγου της ελληνικής φωτογραφίας με κείμενα και δοκίμια των ερευνητών, επιμελητών και θεωρητικών Κωστή Αντωνιάδη, Νίνας Κασσιανού, Φανής Κωνσταντίνου, Κωστή Λιόντη, Αλεξάνδρας Μόσχοβη, Ειρήνης Μπουντούρη, Νίκου Παναγιωτόπουλου, Ηρακλή Παπαϊωάννου, Πηνελόπης Πετσίνη, Πλάτωνα Ριβέλλη και Γιάννη Σταθάτου. Η συγκρότησή της συνοδεύτηκε από την πεποίθηση ότι η έρευνα και η κριτική σκέψη όχι μόνο δεν αναιρούν αλλά εντείνουν την απόλαυση που προσφέρει η φωτογραφία, συμβάλλοντας στη δημιουργία κριτηρίων για την κατανόησή της αλλά και επιχειρημάτων σε έναν διεπιστημονικό διάλογο. Στόχοι όπως αυτοί βέβαια παραμένουν απολύτως συμβατοί με την ίδια τη χαρά της ανάγνωσης, που κυοφορείται μέσα από την εκφραστική ιδιαιτερότητα κάθε συγγραφέα.

-->

ALISON WILDING

Alison Wilding. Photograph: Linda Nylind for the Guardian

Standing well apart from the glitz of the fashionable art scene, Alison Wilding is deservedly becoming recognised as one of the most significant and authentic twentieth-century British sculptors. Her answers to one of those usually superficial mini-interviews in today’s Guardian are characteristically terse and to the point. A brief selection:

Who or what have you sacrificed for your art?

Absolutely nothing.
 
Do you believe in the adage that art is 1% inspiration and 99% perspiration?

No. Art is different things at different times. Sometimes it's tedious hard work, sometimes it's very fast; sometimes it's something you make yourself, and sometimes it's fabricated by someone else. I don't think there are any hard and fast rules.
 
Why do public sculptures often attract such controversy?

Because most of them are rubbish. You only have to look around you to see there's too much stuff that's no good. Everyone wants to make a little keynote work for a particular building, but it's just not necessary.
 
What's the greatest threat to art?

Popularity. I'm an unashamed elitist. That's unfashionable: everyone wants bums on seats, and more and more people to go to galleries and museums, so the money goes to something that's very popular, or destined to be. I really don't agree with that.

ΜΝΗΜΗ ΧΡΥΣΑΝΘΟΥ ΜΠΟΣΤΑΝΤΖΟΓΛΟΥ (1918-1995)

ΠΕΡΙ ΣΕΒΑΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑΣ

Περί σεβασμού και υπευθυνότητας: υπόμνημα σχετικά με ορισμένες πράξεις και ανακοινώσεις του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

Το υπόμνημα που ακολουθεί διαβάστηκε για λογαριασμό μου από τον Κωστή Αντωνιάδη κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «Ημερίδας» που διοργάνωσε το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης στην Αθήνα, το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013.

Καλημέρα. Κατ΄αρχάς ζητώ συγνώμη από τους παρευρισκόμενους διότι επαγγελματικές υποχρεώσεις με κράτησαν εκτός Αθηνών, με αποτέλεσμα να πρέπει να σας απευθύνω τον λόγο διά στόματος του φίλου και συναδέλφου Κωστή Αντωνιάδη. Έχω δύο λόγους για τους οποίους επεμβαίνω στο σημείο αυτό της συζήτησης: πρώτον ως δημιουργός φωτογραφικών έργων τα οποία καταστράφηκαν από την πυρκαγιά που εκδηλώθηκε στις αποθήκες της εταιρείας Ορφέας Βεϊνόγλου Α.Ε. το βράδυ της 2-3 Μαΐου 2012, και δεύτερον ως επίτροπος της ιστορικής σημασίας έκθεσης Εικόνα & Είδωλο: Η Νέα Ελληνική Φωτογραφία που επιμελήθηκα το 1997 για λογαριασμό του ΥπΠο, τα έργα της οποίας αποτελούν ένα σημαντικό μέρος των καταστραφέντων.

Αντιπαρέρχομαι πληθώρα θεμάτων σχετικά με τη διαχείριση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, θέματα για τα οποία καλείται να δώσει εξηγήσεις όχι πλέον το μουσείο, αλλά το κατά νόμον υπεύθυνο όργανο, δηλαδή το Υπουργείο Πολιτισμού, για να επικεντρωθώ στα σχετικά με την καταστροφική πυρκαγιά ερωτήματα. Αυτά είναι εν συντομία τρία:        

[1] Πρώτο ερώτημα: γιατί, τη στιγμή που όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, ο επιβλέπων φορέας του ΜΦΘ, δηλαδή το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, προσέφερε μουσειακών προδιαγραφών αποθηκευτικούς χώρους εντελώς δωρεάν, το ΜΦΘ επέλεξε αντί αγνώστου τιμήματος να εμπιστευθεί τις πολύτιμες συλλογές του στις αποθήκες της εταιρείας μεταφορών Ορφέας Βεϊνόγλου, όπου και καταστράφηκε το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης συλλογής;

Το ΜΦΘ έχει συστηματικά αποφύγει να απαντήσει στο πολύ απλό αυτό ερώτημα, που εκτός από θέμα ευθύνης για την καταστροφή, εγείρει και σοβαρότατο θέμα σπατάλης (στην καλύτερη περίπτωση) δημοσίου χρήματος. Το μόνο που έχει ακουστεί είναι αόριστες αναφορές στο γεγονός ότι οι αποθήκες Βεϊνόγλου είναι υποτίθεται «πιστοποιημένες με ISO». Πέραν του ότι αυτή η παρατήρηση καθόλου δεν εξηγεί γιατί απορρίφθηκε η λύση του ΚΜΣΤ, οφείλουμε να παρατηρήσουμε πως το «πιστοποιημένες με ISO» δεν σημαίνει απολύτως τίποτε όταν δεν διευκρινίζεται ποιό είναι. ISO έχουν και τα βενζινάδικα, ISO έχουν και τα γυμναστήρια. Περί τίνος ISO πρόκειται άραγε εδώ; Μεταφορικής εταιρείας; Σίγουρα όχι μουσειακών αποθηκευτικών χώρων.

[2]  Δεύτερο ερώτημα, γιατί η διεύθυνση του ΜΦΘ ουδέποτε, ακόμα και μέχρις σήμερα, δεν επικοινώνησε με τους δημιουργούς των κατεστραμμένων έργων για να τους ενημερώσει σχετικά, παρά προσπάθησε με κάθε τρόπο να κουκουλώσει το συμβάν;

Από τα πάμπολλα στοιχεία που επιβεβαιώνουν την εξαιρετικά παράξενη αυτή συμπεριφορά του ΜΦΘ, θα αναφερθώ σε δύο μόνον. Πρώτον, το δελτίο τύπου του ΚΜΣΤ της 12/6/2012, το οποίο αναφέρει πως «Πληροφορηθήκαμε με καθυστέρηση, την 21η Μαϊου 2012, για την καταστροφή από την πυρκαγιά που ξέσπασε στις αποθήκες της εταιρίας Ορφεύς Βεϊνόγλου Α.Ε. τη νύχτα της 2ας Μαΐου 2012».

Δεύτερον, επιστολή του ΚΜΣΤ προς τον Συνήγορο του Πολίτη της 18/12/2012 η οποία υπογραμμίζει «τη μυστικότητα που τηρούσαν οι εκπρόσωποι του ΜΦΘ για τα όσα είχαν συμβεί στις αποθήκες της Σίνδου», και εκφράζει  «τις ανησυχίες του για τις συνθήκες υπό τις οποίες ανακάλυψε ότι φυλάσσονταν τα φωτογραφικά έργα της συλλογής, και επισήμανε ότι το ΚΜΣΤ διαθέτει ασφαλές σύστημα φύλαξης και επαρκείς αποθηκευτικούς χώρους για την ασφαλή συντήρηση του φωτογραφικού αρχείου».  

[3] Τρίτο ερώτημα είναι το γιατί επιμένει το ΜΦΘ να παραπλανά το κοινό και το ΥπΠο ότι είναι δήθεν εφικτή η επανασύσταση της συλλογής, και μάλιστα, σύμφωνα με τα όσα μαθαίνω ότι ελέχθησαν χθες στη Θεσσαλονίκη, σε ποσοστό 95%. Η παραπλανητική στην καλύτερη περίπτωση αυτή ανακοίνωση βασίζεται προφανώς στην πρόθεση να ξανατυπωθούν τα κατεστραμμένα.

Ο κυριος διευθυντής του ΜΦΘ πιθανώς αγνοεί την έννοια του vintage print, του πρωτότυπου δηλαδή τυπώματος εποχής, που θεωρείται και το μόνο πραγματικά αυθεντικό. Για κάθε σοβαρό μουσείο ή συλλέκτη, κάθε άλλη εκτύπωση, πόσο μάλλον αν δεν γίνει υπό την επίβλεψη του φωτογράφου, αποτελεί απλώς αντίγραφο. Εδώ όμως υπεισέρχεται και ένας σοβαρότερος παράγων: σχεδόν όλα τα κατεστραμμένα τυπώματα ήσαν έργα προ-ψηφιακής εποχής, και στις περισσότερες, για να μην πούμε όλες τις περιπτώσεις, τα χαρτιά και τα χημικά που χρησιμοποιήθηκαν τότε απλούστατα δεν υπάρχουν πια σήμερα. Η δήθεν επαναδημιουργία των, ακόμα και βάσει των πρωτότυπων αρνητικών, δημιουργεί απλώς γύψινα ομοιώματα.

Υπάρχει όμως και μια άλλη πολύ σημαντική παράμετρος, την οποία φυσικά το ΜΦΘ προτιμάει να σκουπίσει κάτω από το χαλί. Αναφέρομαι στα ουκ ολίγα μοναδικά έργα της συλλογής, δηλαδή στα έργα που λόγω υλικού (λ.χ. Polaroid), επέμβασης, προσθήκης μη φωτογραφικών στοιχείων ή μικτής τεχνικής, απλούστατα δεν μπορούν να αναπαραχθούν.  Και επειδή στη Θεσσαλονίκη ο κύριος διευθυντής προσποιήθηκε πως αυτά αποτελούν αμελητέα ποσότητα, θα μου επιτρέψετε να σας αναφέρω ποια έργα και ποιων δημιουργών εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή από την έκθεση Εικόνα & Είδωλο και μόνον.

·      Ελένη Μαλιγκούρα: ξύλινες κατασκευές με φωτεινές διαφάνειες 

·      Δημοσθένης Αγραφιώτης: συνθέσεις με Polaroid και χάρτινα αρνητικά

·      Περικλής Αλκίδης: αργυροτυπίες με χειρόγραφο κείμενο

·      Γιώργος Δεπόλλας: αργυροτυπίες με χειρόγραφο κείμενο

·      Ηρακλής Παπαϊωάννου: κολάζ με λουρίδες τεμαχισμένων Polaroid

·      Λίζη Καλλιγά: μοναδική σολαριζέ αργυροτυπία

·      Νατάσσα Μαρκίδου: αργυροτυπίες με χειρόγραφο κείμενο

·      Νάγια Γιακουμάκη: Polaroids

·      Λίζη Καλλιγά: μοναδική εκτύπωση καταστροφής βαφής

·      Δέσποινα Μεϊμάρογλου: μεταξοτυπία

·      Λία Ναλμπαντίδου: Polaroids

·      Ευδοξία Ράδη & Επαμεινώνδας Σχίζας: Polaroids σε plexiglass

·      Γιάννης Ψυχοπαίδης: επιζωγραφισμένες  Polaroid

Εν κατακλείδι, το σκανδαλώδες, ή μάλλον το θλιβερό όλης αυτής της υπόθεσης είναι το πόσο τρομαχτικά αντικατοπτρίζει την άθλια πραγματικότητα της σύγχρονης ελληνικής δημόσιας ζωής. Ένα αδρά επιχορηγούμενο και υπο κρατική επίβλεψη μουσείο, το μοναδικό δυστυχώς του είδους του στη χώρα μας, συνάπτει ύποπτες και αδιαφανείς σχέσεις με εμπορική εταιρεία κρυφά από τον επιβλέποντα θεσμό. Ως άμεσο αποτέλεσμα της συνδιαλαγής αυτής, καταστρεφεται ολοσχερώς ένα σημαντικό μέρος της φωτογραφικής κληρονομιάς της Ελλάδος.

Αντί αμέσως να ενημερώσει όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς και ιδιώτες, το μουσείο αποκρύπτει για όσο χρόνο μπορεί το συμβάν. Όταν αναγκάζεται επιτέλους να το ομολογήσει, συνεχίζει να αρνείται με πείσμα να δώσει εξηγήσεις. Μοναδικό του μέλημα για τους επόμενους 18 μήνες, ως φαινεται, είναι να καλύψει με κάθε τρόπο την συνένοχο εμπορική εταιρεία, επαναλαμβάνοντας προς όλες τις κατευθύνσεις πως «πρόκειται για λεπτά θέματα», λες και η ευθύνη του μουσείου και των ηθυνόντων δεν είναι προτίστως προς το κράτος και τους δημιουργους, αλλά προς τον ιδιοκτήτη και τους μετόχους της Ορφέας Βεϊνόγλου Α.Ε.

Και το κερασάκι στην ελληνικότατη αυτή τούρτα; Αντί ο διευθυντής και το ΔΣ το μουσείου να ζητήσουν συγνώμη και να πάνε σαν βρεμένες γάτες στο σπίτι τους – αντί, τουλάχιστον, το ΥπΠο να τους διαμηνύσει ευγενικά πως αρκετό κακό έκαναν στην ελληνική φωτογραφία και είναι ώρα να πηγαίνουν – αντί όλων αυτών, ο διευθυντής επιβραβεύεται πανηγυρικά με επαναπρόσληψη από τον υπουργό, και το ΔΣ παραμένει στη θέση του. Only, καθώς λένε εις τας Ευρώπας, only in Greece…

Γιάννης Σταθάτος

--

A VERSION OF CAVAFY

FROM THE SCHOOL OF THE RENOWNED PHILOSOPHER

He studied for two years at the feet of Derrida,
but grew equally bored of Jacques and his philosophy.

Next he wormed his way into politics -
and just as quickly out again. The Minister   
was an old fool, his entourage
pompous stuffed shirts. Screw them.

Intrigued a bit by the cachet of Buddhism,
he thought of giving it all up to meditate
under a tree in India. Upon consideration,
though, he dropped that like a hot potato;
his Baptist parents would freak out.
Why, they might go so far as to curtail

his more than generous allowance!

Yet he had to do something with his life,

though all he really knew was how to party:
male modelling seemed the self-evident solution.

Fate and genetics had endowed him with

too-perfect muscles and a boyish grin.
So he made hay whilst the sun shone.

His looks were good, he figured,

for ten or fifteen years more. Then –
well, he might after all return to Derrida.
Should in the meantime the old bore have passed away,
he’d find himself another sophist or philosopher.
Somebody suitable never fails to turn up.

And in the end, why not go back again to politics –

gravely and dutifully remembering
his family tradition, patriotism, noblésse oblige,
and other such high-minded platitudes.

Constantine Cavafy

(tr. John Stathatos)

STORM

Yiorgos Leftheris, Storm / Γιώργος Λευθέρης, Θύελλα

A storm in mid-Atlantic, photographed by Captain Yiorgos Leftheris of the Greek Merchant Marine in the 1960s. A selection of his sea photographs will be on show during this year's Kythera Photographic Encounters (28/9-1/10/2013).

THE READERS OF TAKSIM SQUARE / ΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΑΞΙΜ

The “Taksim Square Book Club” is a development of Turkish performance artist Erdem Gunduz’s ‘Standing Man’ silent protest. Images of silent readers and their books from a photo essay by George Henton for Al Jazeera.

Η «Λέσχη Βιβλίου της Πλατείας Ταξίμ» είναι η τελευταία μετεξέλιξη της σιωπηλής διαμαρτυρίας που άρχισε ο καλλιτέχνης Erdem Gunduz. Φωτογραφίες σιωπηλών αναγνωστών και των βιβλίων τους, από φωτογραφικό δοκίμιο του George Henton που παρουσίασε πρόσφατα η Al Jazeera.

Η ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΣΚΥΤΑΛΗ

«Που αλλού, αν όχι στην τηλεόραση, θα πει και ο κ. Παναγιωτόπουλος με τη σειρά του ότι ο πολιτισμός είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας, τόσο βαριά που να έλκει σαν ετερώνυμό της, ό,τι ελαφρύτερο της πολιτικής;»

Παντελής Μπουκάλας, Καθημερινή 29/6/13

Η ΑΠΟΠΝΙΚΤΙΚΗ ΔΥΣΟΣΜΙΑ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Το σκάνδαλο του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης συνεχίζει να ζέει, καθώς το Μουσείο, το Υπουργείο Πολιτισμού, ο υφυπουργός κ. Τζαβάρας, τα εμπλεκόμενα στελέχη του ΥπΠο και η εταιρεία Ορφεύς Βεϊνόγλου αρνούνται πεισματικά να δώσουν εξηγήσεις για τις πράξεις και αποφάσεις τους. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να ήταν αναμενόμενο, δεδομένης της διαπλοκής που αρχίζει να αποκαλύπτεται μεταξύ των.

Θέλετε παράδειγμα; Ένα από τα βασικά ερωτήματα στα οποία ο νυν (ελέω υπουργικού φιρμανίου) διευθυντής του ΜΦΘ,  Ε. Ιωακειμίδης, δεν έχει απαντήσει, είναι το γιατί επέλεξε να αποθηκεύσει τις συλλογές του μουσείου στις αποθήκες του Βεϊνόγλου, τη στιγμή που μπορούσε να χρησιμοποιήσει της αποθήκες του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Όλως συμπτωματικά, σύμφωνα με την έκθεση της Εξελεγκτικής Επιτροπής που ελέγχει κάθε χρόνο τα οικονομικά του ΜΦΘ, κατά το διάστημα 2006-2008 «ο πιστωτής Βεϊνόγλου εμφανίζει ετήσια κίνηση ύψους 107.790,82 ευρώ για το 2008 και 57.855,65 ευρώ για το 2007, τα οποία ξεπερνούν το όριο των 45.000 ευρώ που θέτει ο κανονισμός προμηθειών και απαιτείται ανοιχτός πρόχειρος διαγωνισμός». Να μιλήσουμε για γάτες και για κεραμίδια;

Την διαφωτιστική αυτή πληροφορία άντλησα από το εξαιρετικό ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιάννη Παπαδημητρίου που δημοσιεύθηκε σήμερα στον διαδικτυακό τόπο protagon.gr. Είναι άκρως ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι μοναδικές σοβαρές, σε βάθος και κατόπιν εμπεριστατωμένης έρευνας αναφορές στην υπόθεση είναι αμφότερες διαδικτυακές δημοσιεύσεις: εκτός από τον Παπαδημητρίου, αξιόλογη παρουσίαση έκανε και η Μαρίνα Κοντού στο ελculture.gr τον περασμένο Απρίλιο. Ο λόγος είναι απλός: είναι γνωστό ότι οι υψηλά ιστάμενοι προστάτες των κκ. Ιωακειμίδη και Πηλείδη έχουν κατ’ επανάληψιν επέμβει για να αποτρέψουν δημοσιεύσεις που θα μπορούσαν να θίξουν τα κακώς κείμενα σε εφημερίδες των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.

Παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες των πρωταγωνιστών, όσο περνάει ο καιρός, τόσο περισσότερα στοιχεία αποκαλύπτονται, και διαγράφεται πλέον ξεκάθαρα η προοπτική ολόκληρος ο φάκελος να καταλήξει στον εισαγγελέα. Γιατί θα πρέπει κανείς τελικά να αναρωτηθεί: γιατί τόση σπουδή, από τόσες πλευρές, για να διατηρηθεί στη θέση του ένα άτομο χωρίς ιδιαίτερα επιστημονικά προσόντα, με τουλάχιστον διφορούμενο παρελθόν και που συγκεντρώνει στο πρόσωπό του την απαξίωση του μεγαλύτερου μέρους του φωτογραφικού κόσμου; Μήπως επειδή η πτώση του θα παρέσυρε με τη σειρά της και άλλους, που το ενδιαφέρον τους δεν υπήρξε καθόλου, μα καθόλου φωτογραφικό;

FROM THE LAND OF LIGHT AND CULTURE

Being as a rule resistant to the charms of kitsch, I never really warmed to the photographs of scantily-clad cabaret dancers prancing about the Acropolis which were shot in the late 1920s by Elly Seraidari (a.k.a. Nelly or, more irritatingly, Nelly’s). At the time, they provoked considerable admiration and, what was probably even more valuable as a career-booster, generated much outraged spluttering and frothing at the mouth.

Distinctly more interesting is this homage, or perhaps more accurately this détournement, which my colleagues Penelope Petsini and Nikos Panayotopoulos recently discovered in the form of a poster in the neighbourhood of the new Acropolis Museum in Athens. Ostensibly an advertisement urging visitors to “discover the greek goddess inside you” and promising “a unique photographic experience, the best souvenir from the land of light and culture”, it is in fact a brilliant deconstruction, in image and text, of the rhetoric of Seraidari’s original.

Elly Seraidari, Nikolska, 1929

A BYZANTINE SYMBOLIC GARDEN

Having missed out on most of the great periods of European garden landscaping, from the Renaissance to the Picturesque, Greece has not as a rule evinced very much concern with garden history. More recently, however, there has been a burgeoning interest in Byzantine gardens, from the large formal gardens of the 10th century to the later monastic hortus conclusus. One result has been the publication by the Athens Friends of the Forest (Philodassiki Enossi Athinon) of Kipos prosefchis, a well-designed but modestly priced book by Sofia Rizopoulou with her account of an anonymous 13th century Byzantine manuscript describing a “theoretikon paradisseion” or symbolic garden. The fourteen common Mediterranean plants and trees described therein are twinned with Christian virtues, not all of them immediately self-evident: charity for the olive, courage for the pomegranate, humility for the peach and temperance for the juniper.

The Bodleian’s manuscript is not entirely unknown, having been first published by Margaret Thomson in 1960. The Philodassiki publication, whilst making no claims to scholarship, is enriched with photographs by Panos Kokkinias of the society’s beautiful gardens at the monastery of Kaisariani, on the slopes of Mount Hymettus. His work is a welcome addition to the still exiguous body of photographic representations of Greek gardens, joining Alexandros Avramidis’s surrealist images of the Athens National Garden in 1995.

The book, in Greek only but abundantly illustrated, can be ordered from the publisher.

ΑΓΙΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΜΑΝΗ

Ο Δήμαρχος 

&

το Δημοτικό Συμβούλιο


του Δήμου Ανατολικής Μάνης


σας προσκαλούν 
στις θρησκευτικές εκδηλώσεις


για το Άγιο Πάσχα


που θα πραγματοποιηθούν στο Γύθειο 



Στις εκδηλώσεις παρακαλείται να παρευρεθεί και να προστεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μάνης κ.κ. Χρυσόστομος καθώς επίσης παρακαλούνται να παρευρεθούν οι Δημοτικές, Πολιτικές, Δικαστικές, Στρατιωτικές, Αστυνομικές, Πυροσβεστικές, Λιμενικές και Δημόσιες Αρχές, οι Εκπαιδευτικοί, οι Πρόεδροι Επιστημονικών Οργανώσεων, Οργανώσεων Αναπήρων και Θυμάτων πολέμου, Αντιστασιακών Οργανώσεων, Εφεδροπολεμιστών οι Πρόεδροι Επιμελητηρίων, Επαγγελματικών και Εργατικών Οργανώσεων, Συνεταιρισμών, Σωματείων, Συλλόγων


και όλοι οι πολίτες του Δήμου.


 

και ας τολμήσει κανένας να μην παρευρεθεί...  

THE TWENTY-EIGHT

Petros Poulidis: Family gathering, Attica, 1940

A print by the still grievously under-rated photojournalist Petros Poulidis, in retrospect perhaps the greatest or at least most vital of mid-century Greek photographers. This is a family gathering in the courtyard of a house near Athens, very likely on some festive occasion.  

One perhaps insufficiently studied aspect of photography is the way in which responses to the camera change over time. Studying Poulidis’s group photographs, one realises that his subjects are sufficiently familiar with the process not to be overawed by it, but not so familiar as to be jaded; they respond with neither the solemnity their parents might have displayed, nor yet with the bored indifference with which their grandchildren will react to still another group snapshot. 

This photograph includes twenty-eight separate men, women and children spanning three generations, each one a sharply delineated individual. Looking at the group, and noting the date, one cannot help wondering how many of them would still be alive in 1950, after ten years of war, occupation, famine and civil war.

GREEK BEARING GIFTS

Αλέξανδρος Αβραμίδης / Alexandros Avramidis

Από τη σειρά Γάμος, 2009 / From the series Wedding, 2009

ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΙΑΒΛΗΤΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ ΤΟΥ κ. ΤΖΑΒΑΡΑ

Η επιστολή την οποία 51 διακεκριμένοι φωτογράφοι  απηύθυναν στον αναπληρωτή υπουργό πολιτισμού Κωνσταντίνο Τζαβάρα στις 25/2/2013 εξέφραζε την ελπίδα του συνόλου του φωτογραφικού κόσμου «πως μαζί με την επερχόμενη ανεξαρτοποίησή του, το Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης θα αποκτήσει χάρη στη φροντίδα σας μια καινούργια, σύγχρονη και με αξιοκρατικά κριτήρια διορισμένη διεύθυνση». Σχετικά με τον διορισμό αυτό, οι υπογράφοντες τόνιζαν πως έχουν πλέον χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην παρούσα διοίκηση και ιδιαιτέρως στο πρόσωπο του Ευάγγελου Ιωακειμίδη, ο οποίος, αν και η προηγούμενη θητεία του είχε λήξει προ δύο ετών, «συνέχισε να ασκεί ουσιαστικό έλεγχο επί του μουσείου από αδιευκρίνιστη θέση και με αόριστη δικαιοδοσία» χάρη στη σιωπηλή κάλυψη παραγόντων του υπουργείου.

Ο κ. Τζαβάρας δεν εδέησε να απαντήσει στην επιστολή αυτή· αντιθέτως, εντός δύο εβδομάδων υπέγραψε τον διορισμό για μια τετραετία του κ. Ιωακειμίδη. Οι 51 υπογράφοντες ήσαν καταξιωμένοι φωτογράφοι: συμπεριλαμβάνουν κορυφαίους εκπαιδευτικούς, επίκουρους καθηγητές, διεθνώς αναγνωρισμένους φωτοδημοσιογράφους και δύο πρώην διευθυντές του ΜΦΘ. Αλλά και απλοί φοιτητές φωτογραφικών σχολών να ήσαν, όφειλε ο κ. Τζαβάρας τουλάχιστον να λάβει υπ’ όψιν του τις απόψεις τους.
 
Αντιθέτως, επέλεξε –με τι κριτήρια άραγε;- τον επαναδιορισμό διευθυντού εις βάρος του οποίου εκκρεμούν σοβαρότατες κατηγορίες κακοδιαχείρησης, μεταξύ των οποίων σωρεία οικονομικών υπερβάσεων, αφού μόνον τα δηλωμένα και γνωστά χρέη του ΜΦΘ ανέρχονται σε τουλάχιστον 700.000 €. Αλήθεια, σε ποια άλλη χώρα θα είχε το απίστευτο θράσος να εμμείνει στη θέση του, διευθυντής μουσείου που βαρύνεται με την ολοσχερή καταστροφή μέρος των συλλογών του; Και σε ποια χώρα θα τύχαινε της τυφλής στήριξης του εποπτεύοντως υπουργείου;
 
Το υπουργείο πολιτισμού δυστυχώς παραδοσιακά αγνοεί τις έννοιες της συναίνεσης και της διαβούλευσης. Ο αυταρχισμός όμως και η άρνηση λογοδότησης γίνονται τακτικές ποιό δύσκολα αποδεκτές σε εποχή κρίσεως. Ας ελπίσουμε ότι θα ξανασκεφθεί το θέμα ο κ. αναπληρωτής υπουργός, αφού μετά από την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τη θέση, τον Ιανουάριο 2011, αρκετοί άξιοι και επιστημονικά καταρτισμένοι υποψήφιοι κατέθεσαν υποψηφιότητα, ελπίζωντας σε αδιάβλητες διαδικασίες. Είπαμε, ελπίζωντας...

Δέστε σχετικά και το κείμενο της Μαρίνας Κοντού στο ελ.culture.gr

PETITION TO SAVE THE MODERN GREEK DEGREE COURSE AT CAMBRIDGE UNIVERSITY

As of October 2013, the Faculty of Medieval and Modern Languages will suspend the teaching of Modern Greek as a full Tripos language on financial grounds. If the proposed changes go ahead, no student will emerge from Cambridge with any more than a cursory knowledge of Modern Greek language and culture. Cambridge is one of only three universities in the United Kingdom which offer a full undergraduate degree course with a specialisation in Modern Greek.

Cambridge has represented excellence in Modern Greek Studies for 75 years; the three holders of the Lewis-Gibson Lectureship have established Cambridge as an academic centre of international renown. Greek in Cambridge produces an annual publication, possesses an active research department and offers extra-curricular language learning opportunities to undergraduates and post-graduates alike. In the 2008 Research Assessment Exercise, the joint submission of the Modern Greek Section and the Faculty of Classics was recognised as the strongest in the UK for this unit of assessment (Classics, Ancient History, Byzantine and Modern Greek Studies). This will all cease if these changes go ahead.

Semele Assinder has posted a petition urging the Medieval and Modern Languages Faculty in the strongest possible terms to reconsider. Please consider signing, even if you are cynical about the efficacy of online petitions.