«ΔΙΗΓΗΣΟΥ ΜΑΣ, ΔΑΣΚΑΛΕ, ΚΑΤΙ ΑΠΟ ΤΗ ΖΗΣΗ ΣΟΥ!»

Ο λόγος του εικαστικού Κώστα Τσόκλη, όπως τον συνάντησα σε πρόσφατη συνέντευξη που φιλοξένησε η Καθημερινή, μου θύμισε αναπόφευκτα τον αείμνηστο Αλέξανδρο Καπάνταη, όπως τον χάρισε στη αιωνιότητα ο Αλέξανδρος Κοτζιάς...

Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, τα έργα του «Δέκα σημεία όρασης» «θα μείνουν για πάντα εκεί, να δείχνουν αιωνίως μια διαφορετική εικόνα, μέχρι να καταστραφεί ο πλανήτης. Αυτήν τη φορά κλείνω το μάτι στον θεό – του είπα, “έλα να δημιουργήσουμε μαζί”. Τον εκβίασα. Έκοψα ένα κομμάτι από τη φύση του και το έκανα έργο. Eίναι μια απεγνωσμένη απάντηση στην αγωνία η τέχνη να ζει μαζί μας. Το έργο μου είναι αγιογραφίες του θεού και ταυτόχρονα αυτοπροσωπογραφίες. Νομίζω ότι αυτοβιογραφούμαι. [...] Ένα πράγμα αγάπησα στη ζωή: τον έρωτα, τη στιγμή της κορύφωσής του, εκεί που δεν ξέρεις αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Είμαι ένας λιτός άπληστος. Ζω μια μάχη με την αιωνιότητα».