CHANGE 24.06.10

16 June 2010, 6.15 pm

GENTLEMEN OF BACONGO

Daniele Tamagni, from Gentlemen of Bacongo

 An inevitable side-effect of our culture's constant visual overload is that photographs have lost their sense of wonder; the world grows smaller, and we think that perhaps we've seen it all before - except, of course, we haven't. One can still sometimes recover the excitement which comes from stumbling across photographs that show us something truly new, astonishing, delightful or amazing. For me, the discovery of Daniele Tamagni's wonderful photographs of Congolese dandies, published last year as Gentlemen of Bacongo by Trolley Books, was the cause of precisely such delighted astonishment.

According to Paul Smith's introduction, "The Sapeurs today belong to 'La SAPE' (Societe des Ambianceurs et des Personnes Elegantes) - one of the world's most exclusive clubs. Members have their own code of honour, codes of professional conduct and strict notions of morality. It is a world within a world within a city. [...] Unlike some US hip-hop gangs who are dressed in similar fine threads, there is no bloodshed here - here your clothes do all the fighting for you, otherwise you are not fit to be called a Sapeur."



What comes across vividly is the sheer exuberance of these dedicated performance artists - performing above all for one another, that most unforgiving of audiences, but also and however fleetingly, in Tamagni's images, for us.

Daniele Tamagni, Gentlemen of Bacongo, Trolley Books, London 2009. ISBN 978-1-904563-83-9

LIMINAL LANDSCAPES

Pavlos Fysakis, Cabo Espichel, 2007

Pavlos Fysakis, Vatsiana, Gavdos, 2006

Boundaries and margins, fringes and borders exert a strange attraction. The southernmost tip of the British Isles is called Land’s End, as is Cape Finistere in Spain (from the Latin finisterrae), once thought of as Europe’s westernmost edge. Lands End is also the title Pavlos Fysakis has given to his latest project, a journey to the four corners of Europe: to Gavdos, south of Crete, the continent’s southernmost island; to Cabo da Roca in Portugal, now officially the westernmost point by 16 kms; to Nordkapp (“North Cape”) in Norway; and to Vorkuta in the Urals, Europe’s easternmost city. Fysakis notes that one function of borders is to define the safely known world, and he wonders how one might conceivably define a European identity.

There can be no answer, of course, but the question proved the inspiration for a striking and thoughtful body of work. The four locations are illustrated through a seamless combination of landscape and portraiture. Though the images have evidently been organised with care, even precision (the level horizons, the careful centering of subjects), their formal quality allows Fysakis considerable expressive latitude. With the exception of two almost abstract seascapes, he anchors his landscapes by placing some humble object in the near or middle distance: an animal skull, a fence, a television aerial, a pedestrian bridge, a wind gauge. Beyond them extend minimalist scenes of water, sand, dry sedges, snow or tarmac. Through Fysakis’ eyes, the fringes propose liminal landscapes stripped of all inessentials. “Aqui... οnde a terra termina e o mar começa” (“Here… where the earth ends and the sea begins”) wrote Camoes about Cabo da Roca, and the same could be said of Gavdos and Nordkapp, while Vorkuta, still haunted by the ghosts of Stalin’s victims, turns its face to the ocean of the tundra.

The melancholy of the margins.

Pavlos Fysakis, Lands End, Babel, Athens 2009. ISBN 978 960 931681 1.

Παύλος Φυσάκης, Praia das Maças, 2007

Τα άκρα, οι παρυφές, οι εσχατιές ασκούν μια μυστηριώδη γοητεία. Το νοτιότερο σημείο της Αγγλίας λέγεται Land’s End, «Γης Τέλος», όπως και το ακρωτήρι Φινιστέρε στην Ισπανία (από το λατινικό finisterrae), που για χρόνια εθεωρείτο το δυτικότερο σημείο της Ευρώπης. Lands End είναι και ο τίτλος που έδωσε ο Παύλος Φυσάκης στην τελευταία του εργασία, ένα οδοιπορικό στα τέσσερα άκρα της Ευρώπης: στη Γαύδο, το νοτιότερο νησί της ηπείρου, στο ακρωτήρι Cabo da Roca της Πορτογαλίας που τελικά (με 16 χιλιόμετρα διαφορά) απέσπασε τον τίτλο του δυτικότερου σημείου από το Φινιστέρε, στο Nordkapp («Βόρειο Ακρωτήρι») της Νορβηγίας, και στη Βορκούτα των Ουραλίων, ανατολικότερη πόλη της Ευρώπης. Ο Φυσάκης παρατηρεί πως «η λειτουργία των συνόρων είναι να οριοθετεί το ασφαλή κόσμο», και αναρωτιέται πώς άραγε ορίζεται η ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Η ερώτηση βέβαια παραμένει αναπάντητη, αποτελεί όμως το έναυσμα για μια εξαιρετικά ζυγισμένη και ώριμη εργασία. Οι τέσσερις τοποθεσίες που επέλεξε ο φωτογράφος σκιαγραφούνται με τοπία και πορτραίτα που συνεργάζονται αδιάρρηκτα μεταξύ τους. Αν και οι φωτογραφίες είναι εμφανώς στημένες με μεγάλη προσοχή, θα έλεγα μάλιστα με τυπικότητα (η ευθύτητα του ορίζοντα, το κεντράρισμα των προσώπων), ο φορμαλισμός αυτός επιτρέπει στον Φυσάκη μεγάλη εκφραστική ελευθερία. Με εξαίρεση δύο σχεδόν αφαιρετικές θαλασσογραφίες, προσγειώνει τα τοπία του τοποθετώντας κάποιο αντικείμενο στο πρώτο πλάνο ή το πολύ στη μέση απόσταση: κρανίο ζώου, φράχτη, αντένα τηλεόρασης, πεζογέφυρα, ανεμομετρητή. Πέρα από τα ταπεινά αυτά αντικείμενα απλώνονται μινιμαλιστικές σκηνές: θάλασσα, άμμος, ξερά χόρτα, άσφαλτος, χιόνι. Μέσα από τη ματιά του Φυσάκη, οι παρυφές προτάσσουν τοπία απογυμνωμένα από κάθε τι περιττό. Για τρεις από τις τέσσερις ισχύει αυτό που έγραψε ο Camoes για το Cabo da Roca: “Aqui... οnde a terra termina e o mar começa” («Εδώ… όπου τελειώνει η γη και η θάλασσα αρχίζει»)· η τέταρτη, η Βορκούτα, στοιχειωμένη ακόμα από τα θύματα του Στάλιν, στρέφεται προς τον ωκεανό της τούνδρας.

Η μελαγχολία των άκρων.

Παύλος Φυσάκης, Lands End, Babel, Αθήνα 2009. ISBN 978 960 931681 1.

“I WANT WHAT IS GOOD FOR GREECE AND NOTHING ELSE…”

To the General Government of Greece
Unfavourable rumours of new dissensions in the Greek Government, or rather of the start of a civil war, have reached here. I hope with all my heart that they are false or at least exaggerated, since I could not imagine any calamity that is more to be feared for you than this. I must admit to you frankly that if some kind of order and union is not confirmed, all hopes for a loan will be lost, - any assistance that Greece might expect from abroad, which certainly would not be inconsiderable nor contemptible, will be suspended, and maybe even stopped, and what is worse is that the great Powers of Europe, of which none was an enemy of Greece, and which seemed favourably inclined to agree with the establishment of an independent Greek state, will be persuaded that the Greeks are not capable of governing themselves and will arrange some means for putting an end to your disorder which will cut short all your most noble hopes, and all those of your friends.

Lord Byron, 30 November 1823

Original in Italian. From Byron’s Letters & Journals, edited by Leslie A. Marchand, London 1981, vol.11, p.69.

Προς τη Γενική Διοίκηση της Ελλάδας
Δυσοίωνες διαδόσεις μιλάνε για καινούργιες έριδες στο εσωτερικό της Ελληνικής Κυβέρνησης, ακόμα και για απαρχές εμφυλίου πολέμου. Εύχομαι με όλη μου την καρδιά να πρόκειται για ψέματα ή τουλάχιστον για υπερβολές, γιατί στην αντίθετη περίπτωση δύσκολα θα μπορούσα να φαντασθώ μεγαλύτερη και πιο επίφοβη καταστροφή. Σας ομολογώ ευθέως πως αν δεν επέλθουν πρόδηλα κάποια τάξη και κάποια ενότητα, θα εξανεμισθεί κάθε ελπίδα δανεισμού· η οποιασδήποτε μορφής βοήθεια στην οποία ελπίζει η Ελλάδα, βοήθεια κάθε άλλο παρά αμελητέα ή ευκαταφρόνητη, θα ανασταλεί, ίσως ακόμα και να ακυρωθεί. Ακόμα χειρότερα, οι μεγάλες Δυνάμεις της Ευρώπης, καμία εκ των οποίων δεν εχθρευόταν την Ελλάδα, παρά απεναντίας έδειχναν να αντιμετωπίζουν θετικά την εδραίωση ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους, θα πεισθούν ότι οι Έλληνες είναι ανίκανοι να κυβερνήσουν εαυτούς και θα επιλέξουν κάποιον άλλον τρόπο να δώσουν τέλος στη αταξία σας, θάβοντας οριστικά τις λαμπρές ελπίδες που τρέφαμε τόσο εσείς όσο και οι φίλοι σας.

Λόρδος Βύρων, 30 Νοεμβρίου 1823

Το πρωτότυπο της επιστολής είναι γραμμένο στα Ιταλικά. Δύο αντίγραφα βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη.

CHANGE 06.06.10

6 June 2010, 2.35 pm

ON THE SLIPPERY NATURE OF EVIDENCE

Frames from an enhanced-light video distributed by the Israeli Defense Forces

The problem with still or moving imagery produced in evidence is that it can sometimes show more than had been intended. The frames above are from a two minute, forty second video produced and distributed by the Israeli Defense Forces in order to justify yesterday's attack on the vessels of the Free Gaza flotilla. The first minute or so is particularly dramatic, and has been marked up to underscore the violent nature of the response to armed Israeli commandos dropping on the Mavi Marmara in the middle of the night: the passengers certainly appear to be beating at least one of the intruders with sticks of some kind (the video calls them "metal rods"), and another unfortunate is pushed over the side, to land on the deck below. However, within seconds the passengers are seen to be beating a hasty retreat away from the commandos (on the right in the images), who are brandishing what are clearly handguns; since there were at least ten deaths amongst the defenders, we may take it for granted that the guns were sooner or later used to fire live ammunition.

In a televised statement yesterday, Israeli Prime Minister Benjamin Netanyahu justified the deaths in these words: "They deliberately attacked the first soldiers who came on the ship. They were mobbed, they were clubbed, they were beaten, stabbed, there was even a report of gunfire, and our soldiers had to defend themselves or they would have been killed. And regrettably, in this exchange at least ten people died". A justification eerily reminiscent of the old courtroom joke, "The defendant proceeded to attack the police officer's boot with his face".