Ο λόγος του εικαστικού Κώστα Τσόκλη, όπως τον συνάντησα σε πρόσφατη συνέντευξη
που φιλοξένησε η Καθημερινή, μου θύμισε
αναπόφευκτα τον αείμνηστο Αλέξανδρο Καπάνταη, όπως τον χάρισε στη αιωνιότητα ο
Αλέξανδρος Κοτζιάς...
Σύμφωνα με τον καλλιτέχνη, τα έργα του «Δέκα σημεία όρασης» «θα μείνουν για πάντα εκεί, να δείχνουν αιωνίως
μια διαφορετική εικόνα, μέχρι να καταστραφεί ο πλανήτης. Αυτήν τη φορά κλείνω το
μάτι στον θεό – του είπα, “έλα να δημιουργήσουμε μαζί”. Τον εκβίασα. Έκοψα ένα κομμάτι
από τη φύση του και το έκανα έργο. Eίναι μια απεγνωσμένη απάντηση στην αγωνία η
τέχνη να ζει μαζί μας. Το έργο μου είναι αγιογραφίες του θεού και ταυτόχρονα αυτοπροσωπογραφίες.
Νομίζω ότι αυτοβιογραφούμαι. [...] Ένα πράγμα αγάπησα στη ζωή: τον έρωτα, τη στιγμή
της κορύφωσής του, εκεί που δεν ξέρεις αν είσαι άντρας ή γυναίκα. Είμαι ένας λιτός
άπληστος. Ζω μια μάχη με την αιωνιότητα».
Posts
