DROIT DE REGARDS

Cela te revient comme un droit de regard, tu es pour l’instant quelqu’un que le dispositif photographique met en demeure de proposer, sur ces images, un grand nombre de récits possibles. Tu n’es pas, d’abord, un sujet qui écrit, qui regarde ou qui lit, tu es celle qui me raconte, toute la nuit et tout le jour : ce qu’elle croit voir en regardant, mais en regardant seulement et toujours de la photographie. Et, à la différence de ce qui se passe avec toute autre "image", l’histoire ici ne précède pas le récit.

Jacques Derrida, lecture de Droit de regards, 1985

Permission to look comes to you as of right, you are for the moment someone empowered by the photographic apparatus to suggest a great number of possible narratives based on these images. You are not, to begin with, a subject who writes, observes or reads, you are the one who tells me stories all day and all night: who narrates what she thinks she sees through looking, but through looking only and always at photographs. And, contrary to what occurs with every other kind of “image”, here narrative is not preceded by history.

Jacques Derrida, a reading of Droit de regards, 1985

Έχεις το δικαίωμα να κοιτάζεις, να παρατηρείς, είσαι για την ώρα το άτομο στο οποίο το φωτογραφικό σύστημα δίνει την δυνατότητα  να προτείνει, με βάση τις εικόνες αυτές, έναν μεγάλο αριθμό πιθανών αφηγήσεων. Δεν είσαι, καταρχήν, αυτή που γράφει, που παρατηρεί ή που διαβάζει, είσαι εκείνη που μου αφηγείται μέρα-νύχτα: που αφηγείται αυτό που νομίζει ότι βλέπει κοιτάζοντας, κοιτάζοντας όμως μονάχα και πάντοτε τη φωτογραφία. Αντίθετα δε με ότι συμβαίνει με κάθε άλλη «εικόνα», εδώ η ιστορία δεν προηγείται της αφήγησης.

Jacques Derrida, ανάγνωση του Droit de regards, 1985