A GRAND MASK AND CIVIC BALL IN NEW YORK

 
Unknown photographer: The Committee of the Grand Mask & Civic Ball of the Kythera Association, n.d. (Ref. No. KPA 00116) 

The banner at the back reads “NEW YORK KYTHIRA ASSOCIATION, Organised 1919 [1918?]”. This is a lithographic rather than a photographic print on medium-weight paper, and may have been cut out of the ball program, or else printed as a souvenir. No date is indicated. The committee are all, rather bizarrely, dressed in 18th-century court dress, with the exception of two men in Greek ethnic dress at either end of the topmost row. (Original in the Michael Tsangaris collection, Athens).

 - - · - -

Αγνώστου φωτογράφου: Η Οργανωτική Επιτροπή του Κοινοτικού Χορού και της Μεγάλης Μασκαράτας του Κυθηραϊκού Συνδέσμου, αχρονολόγητη (Κυθηραϊκό Φωτογραφικό Αρχείο, KPA 00116)

Στο λάβαρο πίσω από τους εικονιζόμενους διαβάζουμε “NEW YORK KYTHIRA ASSOCIATION, Organised 1919 [1918?]”. Πρόκειται για λιθογραφική αναπαραγωγή σε ελαφρύ χαρτί, που ίσως αποτελούσε μέρος προγράμματος ή αναμνηστικής δημοσίευσης. Παραδόξως, τα μέλη της πολυπληθούς οργανωτικής επιτροπής είναι όλα ενδεδυμένα φορεσιές αυλικών του 18ου αιώνα, με εξαίρεση δύο τσολιάδες στα δεξιά και αριστερά της πίσω γραμμής. (Το πρωτότυπο αποτελεί μέρος της Συλλογής Μιχαήλ Τσαγκάρη, Αθήνα).

A CRETAN GENERAL IN THE BALKAN WARS

Εμμανουήλ Ανδρουλάκης: Λοχαγός Γεώργιος Κατεχάκης, π.1915

Georgios Katechakis (1881-1939) was a distinctly unorthodox figure of Greek military and political history. Under the nom-de-guerre of “Kapetan Rouvas”, he commanded the irregular Corps of Cretan Volunteers during the struggle for Macedonia. In 1912-13 he took part in the Balkan war as commander of the Macedonian volunteer units as well as Inspector of the Epirus Division; he was later to participate in the Venizelist National Defence coup in Salonika. In 1923 he reverted to civilian life with the title of major general and was elected to parliament for the constituency of Heraklion; he was to serve on three separate occasions as Minister of War. Intriguingly, Katechakis is said to have busied himself during the interwar years  with the creation of the first Greek intelligence service.

The portrait, by the Cretan photographer Emmanouil Androulakis, is rubber-stamped with a misspelled “Souvenir de la geurre” and signed by Katechakis with the additional indication “Campaign of 1912-1913”. Though Androulakis was based in Heraklion, he is known to have been active in Northern Greece at the time, probably in order to produce portrait photographs of the Cretan officers serving there. The Katechakis portrait is stamped “Emm. Androulakis, Janina”, and the use of a rubber stamp rather than the usual printed card mount suggests that his stay in Yannena must have been brief.

- - · - -

Ο Γεώργιος Κατεχάκης (1881-1939), ανορθόδοξη μορφή της ελληνικής στρατιωτικής και πολιτικής ιστορίας, υπήρξε γενικός αρχηγός του Σώματος Κρητών Εθελοντών κατά τον Μακεδονικό Αγώνα με το ψευδώνυμο «Καπετάν Ρούβας». Το 1912-13 έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους ως γενικός αρχηγός των εθελοντικών σωμάτων της Μακεδονίας και ως επιμελητής της Μεραρχίας Ηπείρου, ενώ το 1916 ενεπλάκη στο εθνικό κίνημα της Θεσσαλονίκης. Αποστρατεύτηκε οριστικά το 1923 με βαθμό υποστράτηγου και εξελέγη βουλευτής Ηρακλείου. Υπηρέτησε τρεις φορές ως Υπουργός Στρατιωτικών. Κατά το Μεσοπόλεμο, ο Κατεχάκης φαίνεται να ασχολήθηκε με τη δημιουργία των μυστικών υπηρεσιών του κράτους.

Η φωτογραφία, έργο του Εμμανουήλ Ανδρουλάκη, φέρει με μελανοσφραγίδα στο χαρτονένιο διακοσμητικό πλαίσιο την ανορθόγραφη λεζάντα «Souvenir de la geurre» («Ενθύμιον του πολέμου») και αυτόχειρη υπογραφή του Κατεχάκη με ένδειξη «Εκστρατεία 1912-1913». Αν και ο Ανδρουλάκης εργάσθηκε κυρίως στο Ηράκλειο, φαίνεται πως την περίοδο 1912-13 βρέθηκε στην Βόρειο Ελλάδα, πιθανώς με σκοπό να φωτογραφίσει επί τόπου τους Κρητικούς αξιωματικούς. Το πορτραίτο του Κατεχάκη φέρει τη σφραγίδα «Emm. Androulakis, Janina», και η χρήση μελανοσφραγίδας αντί του τυπωμένου πλαισίου που χρησιμοποιούσε συνήθως («Ε.Μ. Ανδρουλάκης, Φωτογράφου εν (Ηρακλείω)») επιβεβαιώνει πως η παραμονή του στα Γιάννενα ήταν προσωρινή.

THE PANORAMIC GAZE OF PAVLOS MYLOF

Karpathos, 1960s

Interior of kiosk, Athens, 1960s

Pavlos Mylof was born in 1890 in Bessarabia, now Moldova. After the Bolshevik revolution he fled to Greece with his mother, where he lived until his death in 1972, working as a freelance journalist and translator. His abiding passion however was photography, which he practiced semi-professionally particularly during the fifties and sixties. A founder member of the Hellenic Photographic Association (1952), he played a significant role in shaping its ultimately conservative stance.

Judging by the surviving collection of his meticulously arranged 6x6 negatives, Mylof’s photographic travels must have taken him from one end of Greece to another. He clearly shared with several other and better-known photographers of his generation the conviction that it was, in theory at least, possible for a photographer to encompass and record every single aspect of a country and a culture. He was a technically competent if not always inspired craftsman, and his archive, which has only recently come to light, includes many images which help illuminate those now long-lost postwar decades. After all, how many of his contemporaries thought to make a careful record of the interior of a humble periptero or kiosk?

Extracted and translated from an essay in the catalogue

Pavlos Mylof: I Ellada tou '60 (Follow Your Art, Kythera 2012)

Χώρα Κυθύρων, δεκαετία 1960

Ο Παύλος Μυλώφ γεννήθηκε το 1890 στη Βεσσαραβία της Ρωσίας (σημερινή Μολδαβία). Μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων, κατέφυγε με τη μητέρα του στην Ελλάδα, όπου και έζησε μέχρι τον θάνατό του το 1972. Εργάσθηκε σαν δημοσιογράφος και μεταφραστής σε διάφορες Αθηναϊκές εφημερίδες. Τα ενδιαφέροντά του συμπεριλάμβαναν τόσο τη λογοτεχνία όσο και την περιήγηση, αγαπημένη του όμως ενασχόληση ήταν αναμφισβήτητα η φωτογραφία, στην οποία αφοσιώθηκε κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60.   

Η ίδρυση της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας το 1952 υπήρξε σημαδιακή για τον Μυλώφ. Ο ίδιος συγκαταλέγεται μεταξύ των ιδρυτικών μελών, παίζοντας ουσιαστικό ρόλο στη διαμόρφωση των αρχών αλλά και της πρακτικής κατεύθυνσης του φορέα. Έγραψε τότε χαρακτηριστικά ότι ένας από τους κυριότερους σκοπούς της οργάνωσης «είναι να δώσει ώθηση στη φωτογράφιση των ωραιοτάτων Ελληνικών τοπείων και αρχαιολογικών θησαυρών της Ελλάδος». Μόνον έτσι «οι ερασιτέχνες θα μπορέσουν με τις φωτογραφίες τους να εκτοπίσουν από την αγορά τα άθλια εκείνα καρτ-ποστάλ και τις ακαλαίσθητες κακότεχνες φωτογραφίες, που μόνο για δυσφήμιση της Eλλάδος χρησίμευαν έως τώρα».

Το πάθος του οδήγησε τον Μυλώφ να οργώσει κυριολεκτικά την Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να συλλάβει με τον φακό όλες τις εκφάνσεις της καινούργιας του πατρίδας. Ο κατάλογος του αρχείου του θα μπορούσε να αποτελέσει γεωγραφικό λεξικό της Ελλάδας, από την Αιδηψό μέχρι το Χλεμούτσι. Η αισιόδοξη αυτή πεποίθηση, ότι δηλαδή θα ήταν δυνατόν, θεωρητικά τουλάχιστον, το όραμα ενός και μόνον φωτογράφου να συμπεριλάβει και να καταγράψει μια ολόκληρη κοινωνία, ήταν χαρακτηριστική πολλών Ελλήνων φωτογράφων της γενιάς του, με πρώτο βέβαια και καλύτερο τον Δημήτρη Χαρισιάδη. Τηρουμένων φυσικά των αναλογιών, το έργο και η πανοραμική ματιά του Παύλου Μυλώφ αντικατοπτρίζουν αρκετά πιστά το έργο και τις προθέσεις του μεγάλου Έλληνα φωτοδημοσιογράφου. 

Η διάσωση κάθε σημαντικού σε όγκο ή ποιότητα φωτογραφικού αρχείου αποτελεί κέρδος όχι μόνο για την ιστορία του μέσου, αλλά και για την αναζήτηση και κατανόηση του χαμένου παρελθόντος – για την οποία αναζήτηση, όπως μας θυμίζει ο Προυστ, εξίσου σημαντικό ρόλο με τα ουσιώδη παίζουν τα εκ πρώτης όψεως επουσιώδη. Ποιος άλλος εκτός από το Μυλώφ διανοήθηκε τότε να φωτογραφίσει, εκτός από την Ακρόπολη των Αθηνών, το ταπεινό εσωτερικό ενός περιπτέρου;

Απόσπασμα κειμένου από τον κατάλογο

Παύλος Μυλώφ: Η Ελλάδα του ’60 (Follow Your Art, Κύθηρα 2012)

FROM ERMOU STREET TO THE MACEDONIAN FRONT

 

My sister stumbled across this elegant photograph of a naval officer cadet in an Athens antique shop, and was immediately attracted by the unknown subject’s unusually piercing expression. The 17x12.5 cm presentation folder it comes in is equally elegant, with a fine resin cameo embedded in the front cover, surrounded by delicate art-nouveaux tracery in gold; the figure, an allegorical representation of art, represents a young woman holding a brush and palette.

Identified by his bold signature in white china ink, the photographer was Epaminondas Xanthopoulos, who maintained a studio in fashionable Ermou Street between 1903 and the mid-1930s. The son of Ioannis Xanthopoulos, a Constantinople photographer, he apparently studied in Vienna before settling in Athens at the turn of the century. Little else is known about him, including his dates of birth and death.

Though primarily a portrait artist, he seems like several of his colleagues to have at least once engaged in a modest form of war reportage; a photograph published in an illustrated magazine in 1914 and credited to him is captioned “The machine-gun section of the 8th Division”. This was almost certainly the legendary 8th Infantry, known as the Epirus Division, which participated in the capture of Ioannina in the First Balkan War and fought on the Macedonian front in the Great War. A long way from cameos, indeed. 

GOOGLE GREEK

Anybody interested in imagery of any kind must be aware of the possibilities inherent in Google's image search function. Unlike other, more focused search programs, it comes up with pleasingly random results, a kind of drunkard's walk through the world of iconography. What follow below are a few of the images which popped up when I searched under "Greek" a couple of weeks ago. Of course, they are no longer strictly speaking random, if only because I have weeded out a large number of hits associated with an American TV series about college kids or with a film called "Get Him to the Greek", neither of which I really wanted to know much more about. Food and civil commotion appear to be the most popular subjects at the moment.

 

  

 

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

Η ανακοίνωση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης που κυκλοφόρησε σε άμεση αντίδραση της επιστολής διαμαρτυρίας 21 διακεκριμένων φωτογράφων, δυστυχώς άφησε βασικά ερωτήματα αναπάντητα, ενώ παράλληλα προσπάθησε να καλύψει το όλο θέμα με νεφελώδεις γενικότητες. Όσον αφορά κατ’ αρχάς το θέμα της καταστρεπτικής πυρκαγιάς, παρακάμπτεται το γεγονός ότι η φωτογραφική συλλογή δεν έπρεπε καν να βρίσκεται στις αποθήκες Βεϊνόγλου (έναντι ποίου τιμήματος, άραγε;). Εφόσον δεν διέθετε αρκετούς αποθηκευτικούς χώρους το ΜΦΘ, θα μπορούσε να είχε γίνει χρήση των αποθηκών του εποπτεύοντος Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, ή ακόμα και του Μακεδονικού ΜΣΤ – χώροι κατά πολύ ασφαλέστεροι και σίγουρα οικονομικότεροι.

Παραμένει ανεξήγητη η ένοχη σιωπή 40 ημερών του ΜΦΘ, σιωπή η οποία βέβαια θα συνέχιζε αν δεν είχε εκβιάσει κάποια αντίδραση η επιστολή μας. Η άποψη ότι το μουσείο θα προβεί σε ενημέρωση και εξηγήσεις «μόλις ολοκληρωθεί το πόρισμα της πυροσβεστικής» είναι βέβαια αστεία, πόσω μάλλον σε μια χώρα όπου τα πορίσματα παραδοσιακά κάνουν μήνες να ολοκληρωθούν. Η εμπλοκή της πυροσβεστικής σε τίποτα δεν αναιρεί την ευθύνη του φορέα, ούτε και ενδιαφέρουν στο στάδιο αυτό τα αίτια της πυρκαγιάς: ξεκάθαρη υποχρέωση του ΜΦΘ ήταν (και παραμένει σήμερα) η άνευ χρονοτριβής ενημέρωση των ενδιαφερομένων.

Αυτό όμως που αποτελεί σαφέστατη απόπειρα παραπλάνησης του κοινού είναι τα περί επανασύστασης της συλλογής ευχολόγια, αρχής γενομένης από την υπερήφανη δήλωση πως «τα έργα αυτά βρίσκονται όλα καταλογογραφημένα σε χαμηλή ανάλυση με ακριβείς τεχνικές προδιαγραφές στα αρχεία του Μουσείου»· σίγουρα θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι χαμηλής ανάλυσης ψηφιακά αρχεία δεν είναι κατάλληλα ούτε καν για την αναπαραγωγή ταχυδρομικών δελταρίων.

Ας είμαστε σαφείς: οι προψηφιακής εποχής φωτογραφίες είναι δύο ειδών, αφενός μοναδικές (όπως οι Polaroid) και αφετέρου όσες μπορούν να αναπαραχθούν από το πρωτότυπο αρνητικό. Οι μοναδικές βέβαια χάθηκαν ανεπιστρεπτί. Όσο για τις υπόλοιπες, το ΜΦΘ δυστυχώς (ή μάλλον, στην περίπτωση, ευτυχώς) δεν διαθέτει τα αρνητικά. Πιστεύουν πράγματι ο ιθύνοντες ότι πολλοί φωτογράφοι, εν όψει της βαθύτατα κλονισμένης αξιοπιστίας του ιδρύματος, θα του εμπιστευθούν τα πολύτιμα αρνητικά τους; Αλλά και να το κάνουν ορισμένοι, μόνο άτομα χωρίς την παραμικρή ευαισθησία για το φωτογραφικό μέσον θα υπέθεταν ποτέ ότι πρωτότυπα τυπώματα από τα χέρια των ίδιων των δημιουργών, σε χαρτιά που δεν υπάρχουν πια, θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από ομοιογενοποιημένα αντίγραφα: θα ήταν σαν να αντικαθιστούσαμε πρωτότυπα γλυπτά με γύψινα εκμαγεία.

Μάλλον πλανάται πλάνην οικτρά το ΜΦΘ αν πιστεύει πράγματι ότι διεθνώς αναγνωρισμένοι ξένοι φωτογράφοι και εικαστικοί όπως οι Lyn Cohen, Edward Burtinsky και Simon Norfolk, πανάκριβα έργα των οποίων βρίσκονταν μεταξύ των απολεσθέντων, θα δεχθούν να τα αντικαταστήσουν, αν βέβαια ποτέ πληροφορηθούν τη μοίρα της δωρεάς τους. Τέλος, όσο αφορά τις στομφώδεις αναφορές στη συνδρομή ξένων φορέων, ας δούμε πρώτα αν οι φορείς αυτοί θα δεήσουν να ανταποκριθούν, και υπό ποιους όρους.

Ένα ακόμα ερώτημα παραμένει: στην Ελλάδα, τη χώρα του φιλότιμου και της υπευθυνότητας, τι παραπάνω από την οριστική απώλεια μεγάλου μέρους των συλλογών του πρέπει να συμβεί, προτού αισθανθεί την ανάγκη να παραιτηθεί ο υπεύθυνος ενός κρατικού μουσείου;

ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΕΛΛΗΝΩΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΩΝ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ & ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Περικλής Πηλείδης

Πρόεδρος Εφορείας Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης
Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης

Αποθήκη Α’

Λιμάνι Θεσσαλονίκης

11 Ιουνίου 2012

Kύριε Πρόεδρε,
 
Ήλθε πρόσφατα σε γνώση μας το γεγονός ότι τη νύχτα από 2-3 Μαΐου, 2012, εκδηλώθηκε πυρκαγιά στην αποθήκη της εταιρείας Ορφέας Βεϊνόγλου, στη Βιομηχανική Περιοχή Σίνδου, με αποτέλεσμα να καταστραφούν πάνω από 2.000 φωτογραφικά έργα της μόνιμης συλλογής του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Τα καταστραφέντα έργα, σύμφωνα με εξακριβωμένες πληροφορίες, αποτελούσαν σχεδόν το σύνολον της σύγχρονης συλλογής του Μουσείου (από το 1970 και εντεύθεν).
 
Ελάχιστοι από μας αντιληφθήκαμε την πολύ πρόσφατη και άνευ ημερομηνίας ανάρτηση στο ιστολόγιο του ΜΦΘ η οποία αναφέρει ξερά πως «μέρος της συλλογής φωτογραφικών έργων της σύγχρονης περιόδου υπέστη καταστροφή». Η σε βαθμό αφάνειας διακριτικότητα της ανακοίνωσης αυτής επ’ ουδενί δεν εκπληρεί την υποχρέωση του φορέα να επικοινωνήσει άμεσα με τους «έχοντες σχέση με τη συλλογή». Συγχρόνως, η αναφορά σε «αποκατάσταση της απώλειας» είναι παραπλανητική για τους μη γνωρίζοντες, αφού αφενός μισοκαμένες φωτογραφίες  δεν επισκευάζονται, και αφετέρου τα προ-ψηφιακής εποχής τυπώματα δεν είναι δυνατόν να αναπαραχθούν λόγο ελλείψεως των κατάλληλων υλικών.
 
Η απώλεια αυτή αποτελεί, όπως βέβαια αντιλαμβάνεστε, βαρύτατο πλήγμα τόσο για την ιστορία όσο και την τέχνη της σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας. Η μόνιμη συλλογή σύγχρονης φωτογραφίας του ιδρύματος που έχετε την τιμή να προεδρεύετε ήταν όχι μόνον μοναδική στη χώρα μας, αλλά και κυριολεκτικά αναντικατάστατη. Επιπλέον, η συλλογή αυτή συγκεντρώθηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου χάρη στη γενναιοδωρία φωτογράφων οι οποίοι είτε δώρισαν έργα τους στο μουσείο, είτε τα παραχώρησαν έναντι καθαρά συμβολικού τιμήματος.

Με την ιδιότητα λοιπόν των δωρητών δημιουργών και έχοντας αδιαμφισβήτητο νομικό αλλά και ηθικό συμφέρον, οι κάτωθι υπογεγραμμένοι φωτογράφοι των οποίων τα έργα υπέστησαν μερική ή ολική καταστροφή, ερχόμαστε δια της παρούσης επιστολής να ζητήσουμε άμεσες εξηγήσεις για το πρωτοφανές αυτό γεγονός, και να ρωτήσουμε πως και γιατί το ΜΦΘ εμπιστεύθηκε την πολύτιμη αυτή συλλογή στις αποθήκες μεταφορέα, αντί να τηρήσει τις διεθνείς προδιαγραφές αρχειακής μουσειακής αποθήκευσης. Ερώτημα τίθεται επίσης όσον αφορά τη μοίρα των έργων σύγχρονων δημιουργών που φιλοξενούσε το ΜΦΘ χωρίς να αποτελούν μέρος της μόνιμης συλλογής. Τέλος, τόσο δωρητές όσο και δανειστές οφείλουν να ενημερωθούν άμεσα σχετικά με το ασφαλιστικό καθεστώς όλων των κατεστραμένων έργων.

Πέραν τούτου, διαμαρτυρόμεθα με τον πιο έντονο τρόπο διότι δεν σπεύσατε να γνωστοποιήσετε το γεγονός, όπως είχατε υποχρέωση, τόσο στον ευρύτερο φωτογραφικό χώρο όσο και, προπάντων, στους άμεσα ενδιαφερόμενους, μεταξύ των οποίων και οι υπογράφοντες. Η λακωνική ανακοίνωση της ιστοσελίδας σας ότι «μόλις υπάρξουν πορίσματα από τις αρμόδιες αρχές θα ακολουθήσει εκ νέου ανακοίνωση» επ’ ουδενί δεν θεωρούμε ότι καλύπτει τις αυτονόητες ευθύνες του ΜΦΘ απέναντι στους δωρητές αλλά και τους Έλληνες φορολογούμενους.
 
Δεδομένης της αδιαφάνειας και μυστικότητας που χαρακτήρισε τον μέχρις σήμερα χειρισμό της υπόθεσης αυτής, η παρούσα κοινοποιείται σε όλους τους εμπλεκόμενους και ελεγκτικούς φορείς του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, καθώς και στον τύπο.

Μετά τιμής,

Γιάννης Σταθάτος 

Συνυπογράφουν:

Αλέξανδρος Αβραμίδης

Γιάγκος Αθανασόπουλος

Περικλής Αλκίδης 

Κωστής Αντωνιάδης  

Γιώργης Γερόλυμπος  

Άρις Γεωργίου  

Νάγια Γιακουμάκη

Γιώργος Δεπολλας

Γιάννης Δήμου

Όλγα Καλούση  

Γιώργος Κατσάγγελος

Σάββας Λαζαρίδης

Ελένη Μαλιγκούρα

Νατάσσα Μαρκίδου

Σωκράτης Μαυρομάτης

Περικλής Μπούτος

Νίκος Παναγιωτόπουλος

Στέφανος Πάσχος

Πηνελόπη Πετσίνη

Σίμος Σαλτιέλ

"WELL, HEY!": THE GELLO

In an uncompromising interview, IMF managing director Christine Lagarde insists it is payback time for Greece and makes it clear that the IMF has no intention of softening the terms of the country's austerity package. So when she studies the Greek balance sheet and demands measures she knows may mean women won't have access to a midwife when they give birth, and patients won't get life-saving drugs, and the elderly will die alone for lack of care – does she block all of that out and just look at the sums? "No, I think more of the little kids from a school in a little village in Niger who get teaching two hours a day, sharing one chair for three of them, and who are very keen to get an education. I have them in my mind all the time. Because I think they need even more help than the people in Athens." She breaks off for a pointedly meaningful pause. It sounds as if she's essentially saying to the Greeks and others in Europe, you've had a nice time and now it's payback time. "That's right." She nods calmly. "Yeah." And what about their children, who can't conceivably be held responsible? "Well, hey, parents are responsible, right? So parents have to pay their tax."

    The Guardian, 26/5/12

"In the myth and folklore of the Near East and Europe, Gello (also Gyllou, Gylou, Gillo, etc) is one of the many names for a female demon or revenant who threatens the reproductive cycle by causing infertility, spontaneous abortion, and infant mortality. Michael Psellos says that Gello also killed pregnant women and their fetuses. Thus Gello in general blocked the cycle of reproduction. John of Damascus, in the treatise Peri strygnôn, records a belief among the "common people," still current in his day, that ghosts called gelloudes or striges flew nocturnally, slipped into houses even when the windows and doors were barred, and strangled sleeping infants. The 14th-century Greek ecclesiastical historian Nikephoros Kallistos Xanthopoulos said gelloudes "bring the infant from the bedroom, as if about to devour him.” Leo Allatios explicitly cross-identifies striges and gelloudes, recasting the demonic or revenant gello of Eastern tradition as the witch of Western Europe."

 Source: Wikipedia

Η ΓΕΛΛΩ

Σε ερώτησή μου για το αν μπορεί να βγάλει από το μυαλό της το γεγονός ότι απαιτεί μέτρα που σημαίνουν πως οι γυναίκες δεν θα έχουν πρόσβαση σε μαία όταν πρόκειται να γεννήσουν, πως οι ηλικιωμένοι θα πεθάνουν αβοήθητοι και πως τα παιδιά δεν θα έχουν πρόσβαση σε φαρμακευτική περίθαλψη, η γενική διευθύντρια του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ απαντά: «Μην περιμένετε καμία συμπάθεια, ήρθε η ώρα να πληρώσετε τους φόρους σας». Ακούγεται σαν κατά βάθος να διαμηνύει στους Έλληνες, αλλά και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους, πως καλά περάσαν μέχρι εδώ, τώρα ήλθε η ώρα της πληρωμής. «Έτσι είναι», απαντάει με νηφαλιότητα. «Έτσι ακριβώς». Και τι θα γίνει, ρωτάω, με τα παιδιά που σίγουρα δεν φταίνε σε τίποτα; «Άκου να δεις, φταίνε οι γονείς, σωστά; Ας πλήρωναν τους φόρους τους...». 

 (Συνέντευξη στην εφημερίδα The Guardian, 26/5/12)

«Πολλά από τα θύματα των νεράιδων ήταν λεχώνες, που για τον ένα ή τον άλλο λόγο παρέβησαν τις επιβεβλημένες απαγορεύσεις. Τα μωρά, ειδικά τα νεογέννητα, ήταν επίσης εκτεθειμένα σε κάθε κίνδυνο. Η Γελλώ της αρχαίας ελληνικής παράδοσης που έπνιγε τα παιδιά επέζησε σε πολλά μέρη της νεότερης Ελλάδας με τη μορφή της νεράιδας και άλλων κακοποιών πνευμάτων που απειλούν το παιδί τις πρώτες σαράντα μέρες μετά τη γέννησή του. Στα Κύθηρα η μάνα αποφεύγει να αφήνει τα σπάργανα του παιδιού έξω τη νύχτα και, ειδικά αν είναι αβάπτιστο, δεν το αφήνει ποτέ μόνο του. Οι νεράιδες ζηλεύουν τα μωρά και, αν δεν τα προσέξει η μάνα τους,  τ’αρπάζουν ή τα αρρωσταίνουν, τα κιτρινίζουν και τα μαραζώνουν. Γνωρίζουν το μυστικό της ευρωστίας των παιδιών, το οποίο κρατούν κρυφό απ’ τις μανάδες από ζήλια...»

(Δέσποινα Μ. Δαμιανού, Λαϊκές αφηγήσεις: Μύθοι & παραμύθια των Κυθήρων, Αθήνα 2005)

JUST SAYING...

As somebody has pointed out, the so-called Greek bailout is not a bailout of Greece, it's a bailout of foreign banks. Mostly German and French banks.

This pie chart is illuminating. I found it on a site called ZeroHedge, whose strapline is “on a long enough timeline, the survival rate for everyone drops to zero”.

PICTURING WAR

The line between photographs and digitised imagery has been getting increasingly blurred for some time now, and the demise (to all practical purpose) of analog photography simply hastened the process; once the initial stage in the creation of an image depends upon the ordering of digitised pixels, it becomes very difficult if not impossible to draw an arbitrary distinction between pixels produced by different methods. Photographs taken with a digital camera are now routinely processed through Photoshop – not, usually, with the intention to deceive, but just because the kind of ‘tidying up’ that used to be done in the darkroom, laboriously and not always skilfully, can now be done in seconds on the screen. At the same time, some photographers have long combined ‘real’ and entirely invented imagery, producing what to even the most expert eye appear to be ‘normal’ photographic prints; the practice is so common in the world of art photography as to hardly be worth remarking on.

Manipulated photographic images of the kind to be seen in galleries and museums are nevertheless still complicated to produce, requiring, perversely enough, a fair amount of skill and manual dexterity. What is disconcerting, on the other hand, is the facility with which certain highly sophisticated kinds of software can now produce entirely virtual imagery which is getting very close to the real thing. That software is routinely found running computer games.

Of the two images, above, the first one is a photograph taken by John Cantlie of snipers from 2/12 Infantry Division looking for insurgents in the Pech Valley, Afghanistan; the one beneath it was produced by computer game Arma 2. How long would it take the average viewer to tell which is the real image? Could he, in fact, do so? OK, once you study the computer-generated image, you start finding the give-away details: the odd knobbly protuberances on the second soldier’s hands, the overly square set of the nearer soldier’s shoulder and the not-quite-convincing stretching of the trouser material at his groin. But you have to look for them.  And on the other hand, note the convincing depth-of-field blurring of the background and the apparently accurate rendering of the plant in the left foreground. How long before the increasing sophistication of the software and the corresponding increase in the processing power of home computers levels the field completely? What price reportorial accuracy then?

These images were included, with other similar ones, in a recent online article by the BBC’s picture editor, Phil Coomes. In it, he refers to “a recent Ofcom ruling that ITV misled viewers by airing footage claimed to have been shot by the IRA. Labelled ‘IRA Film 1988’, it was described as film shot by the IRA of its members attempting to down a British Army helicopter in June 1988. However, the pictures were actually taken from a game called”, yes, Arma 2.

CHANGE 18.01.12

18 January 2012, 7.20 am

STREET PHOTOGRAPHY IN ATHENS UNDER THE OCCUPATION

 

The usual view of photography in Greece under the Axis occupation is that it was limited to clandestine or semi-clandestine activity. However, it seems as though at least into 1942, or as long as their stocks of film, paper and chemicals held out, Athens’ ubiquitous street photographers continued to ply their trade, apparently without overmuch interference.

These two examples, discarded by their owner, are small (8.5x6 cm uncropped), deckle-edged prints, of poor quality and in worse condition. External evidence suggests that they were taken in one of the older and poorer neighbourhoods of Athens (or possibly Piraeus). The first one is neatly captioned in ink on the back, “Souvenir of Childhood Memories. Stamatios, Evangelia, Alekos”, and is signed “A. Protopapas 1942”. The second bears a typewritten caption over a scrawled original in pencil: “Souvenir of Friendship / Presented to our friend Alexandros P. Protopapas. So that he will always remember us. / In Friendship / Your friends, Emmanouil Monas & Dionysios Goumas”, and is dated 1942 in ink.

The subjects in both photos look appropriately serious, but both the young boy in the foreground and the man sitting by the wall in the second image seem to be enjoying a laugh.

Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΡΟΜΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Συνήθως εικάζεται ότι η φωτογράφιση κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν ως επί το πλείστον λαθραία ή κρυφή δραστηριότητα. Φαίνεται όμως ότι τουλάχιστον μέχρι το 1942, ή για όσο διάστημα διέθεταν ακόμα τα απαραίτητα υλικά, οι πλανόδιοι φωτογράφοι των Αθηνών συνέχισαν να εργάζονται χωρίς μεγάλη δυσκολία.

Τα δύο αυτά δείγματα, παραπεταμένα από τον ιδιοκτήτη τους, είναι μικρά τυπώματα (8.5x6 εκ. στο πρωτότυπο), χαμηλής ποιότητας και σε κακή κατάσταση. Το πρώτο φέρει αφιέρωση με μελάνι στην πίσω πλευρά, «Ενθύμιον Παιδικών Αναμνήσεων. Σταμάτιος, Ευαγγελία, Αλέκος» καθώς και την υπογραφή «Α. Πρωτόπαπας 1942». Η δεύτερη φέρει δακτυλογραφημένη αφιέρωση: «Ενθύμιον Φιλλίας / Προς τον φίλλον μας Αλέξανδρον Π. Προτοπαπά. Δια να μας θυμάται πάντα. / Με Φιλλίαν / Οι Φίλλοι σου. / Εμμανουήλ Μονάς & Διονύσιος Γκούμας», και την χρονολογία 1942 με μελάνι.

Τα κεντρικά πρόσωπα και των δύο φωτογραφιών επιδεικνύουν την απαραίτητη για την εποχή σοβαροφάνεια, αλλά τόσο ο κύριος που κάθεται στη διπλανή καρέκλα όσο και το αγόρι στο πρώτο πλάνο της δεύτερης μοιάζουν να το διασκεδάζουν.

A STONE FOR THE NEW YEAR

“It is also the custom on New Year’s Day to bring a stone or sand into the house. The heaviness of the stone, the number of moss-patches on it, the number of grains in the sand, are all so many guarantees that the crops will be good during the coming year. Thus in the island of Lemnos, when visiting a neighbour or relative on New Year’s Day, one must bring a mossy stone into the house and throw it down saying: “May the purse of the master of the house grow as heavy as this stone.” All stones brought into the house by visiting friends and relations are gathered into a heap and thrown away after eight days. Sometimes the stone is so large that the guest has to carry it on his back; this is considered good luck for the master of the house.”

G. A. Megas, Greek Calendar Customs, Athens 1982, p.46